Je hoeft het niet harder te proberen. Je hoeft het alleen eerlijker te zien.

Ik ging harder proberen. Nog meer boeken lezen. Nog meer Abraham Hicks. Nog meer cursussen. In het moment voelde ik me even beter, maar mijn diepe somberheid kwam steeds weer terug.

Ik zat in de tuin, met een baby, een zwembad en hulp in huis, en voelde me vaster zitten dan ooit. Het leek van buiten perfect. Maar ik voelde me vaster zitten dan ooit.

Ik dacht: het ligt aan Zuid-Afrika. Aan dit huis. Aan de ander die me niet begrijpt. Ik bleef meedoen met de buitenwereld, maar het voelde alsof ik van binnen stikte. Ik haatte mijn leven. Alles in mij wilde iets anders, maar ik wist niet hoe.

Maar toen ik niet langer meer kon vingertje wijzen, en eerlijk ging kijken, zag ik hoe grenzeloos ik eigenlijk was — hoe ik mijn eigen stem diep wegschoof, en bleef kiezen voor hoe het allemaal hoort.

Ik leefde naar verwachtingen.

Naar plaatjes over hoe ik dacht dat geluk eruit zou moeten zien.

Hoe meer ik probeerde te passen, hoe verder ik van mezelf afdreef.

Toen ik stopte met mijn gevoelens wegduwen, toen ik écht ging voelen, aankijken, erkennen —begon ik te zien: Er was niets mis met mij.

Ik had pijn. Pijn omdat ik mezelf volledig negeerde, en antwoorden zocht in alles en iedereen om me heen.

En die pijn kon mij precies de plekken aanwijzen, waar ik het niet meer buiten mezelf hoefde te zoeken, maar waar ik zelf het antwoord was. Waar ik mezelf vrij te zetten had.

I didn’t come here to be liked.

I came here to be liberated.

Misschien geldt dat ook voor jou.

Wat als je vandaag niet nóg harder hoeft te werken aan jezelf —

maar alleen eerlijker mag kijken?

🐦‍🔥

Nynke x