De weg ís het werk.

We zijn sinds een aantal maanden dieper aan het onderzoeken of homeschooling is wat we zouden willen. Een grote keuze. Vorige week hadden Arnold en ik een sessie met een vrouw die al 23 jaar thuisscholing geeft. Een van onze vragen was: wat als de kinderen later toch terug in het systeem willen? Welke stappen moet je dan nemen?

We zijn nog niet eens aan het homeschoolen, en ik wil al weten wat er gebeurt als we ooit terug willen. Dat is hoe ik werk. Ik heb het nodig om voorbereid te zijn. Het grotere plaatje zien. Alle informatie hebben. Dat geeft me rust.

Mezelf goed informeren (lijn 1), en dingen uitproberen in de praktijk (lijn 3). Hello 1/3 Sacral Generator 🙂

Naast het praktische uitzoeken brengt deze zoektocht veel twijfel en onzekerheid. Dat gaat niet alleen over de enorme shift die homeschooling zou betekenen voor ons allemaal, maar ook mijn eigen pijn met school komt naar voren.

Door dit hele proces besef ik hoeveel school mij nog triggert. Tot mijn 27ste dacht ik dat ik een papiertje nodig had om iemand te zijn. Heel veel studeren. Goede cijfers halen. Lange dagen op school. Wachten tot het leven begon. Ik was niet bezig met wat ik zelf wilde. Die pijn van zoveel jaren buiten mezelf zoeken, mijn zelfvertrouwen, creativiteit en gevoeligheid waar ik totaal van losgekoppeld was, zit nog in mijn systeem. En ik zie hoe makkelijk ik die nu projecteer op mijn kinderen. Alsof school gelijkstaat aan onvrij zijn, en homeschooling aan vrijheid. Terwijl ik weet dat dat niet de hele waarheid is.

Ja, ik wil dat zij nú leven. Zichzelf leren kennen. Juist naar zichzelf luisteren. De vrijheid voelen om hun eigen excitement en nuggets te volgen. Ik wil niet dat ze meer uren op school zijn dan er overblijft voor spelen, rust en eigen tijd. Maar een keuze maken die gedreven wordt door mijn pijn met het systeem is niet zuiver. Die pijn heb ik zelf te onderzoeken. En wanneer ik daarin meer ruimte ervaar en er met minder enmeshment naar kan kijken, kan ik vanuit een hele andere energie naar deze keuze kijken. Andere vragen stellen.

De vraag is dan niet eerst homeschooling of school, maar eerder: welk systeem en welke structuur voelt voedend voor onze kinderen. Zodat het een keuze wordt die afgestemd voelt voor ons als gezin. Met onze waarden en visie. Met hoe wij willen leven. Maar ook met waar we nu zijn en wat we nu kunnen dragen. Haalbaar. Praktisch. Energetisch. Echt eerlijk blijven kijken dus.

We weten het oprecht nog niet.

Maar wat ik wel weet, en mezelf zo in vertrouw, is dat als ik het eenmaal wéét, ik het ook doe.

Toen ik in 2017 zwanger was en met een peuter terug emigreerde naar Nederland. Het was niet logisch. Het was pijnlijk. Vol schuldgevoel en twijfel. Maar ik wíst dat ik het te doen had. En ik deed het. Toen we afgelopen zomer drie maanden op verschillende plekken in Kaapstad woonden. Onrustig. Verre van handig. Maar ik wíst dat ik het te doen had. En ik deed het. Toen mijn dochter werd toegelaten op de nieuwe school en mijn zoon niet. Super onpraktisch. Allesbepalend voor mijn dag. Maar ik wíst dat we het te doen hadden. En ik deed het.

In de chaos herken ik nu dat stille weten. Het vertrouwen dat ik ook ga zodra ik het voel, brengt me rust. Zo kan ik meer aanwezig zijn bij elke stap onderweg.

De weg ís het werk.

Juist onderweg, in het niet-weten, in de twijfel, gebeuren de grootste verschuivingen. Van binnen ben je bezig patronen los te laten, ruimte te maken, nieuwe antwoorden te laten vormen.

Het voelt misschien alsof je stilstaat, en het is super ongemakkelijk. Maar hier gebeurt je echte werk.

Of we gaan homeschoolen? De tijd zal het leren. Dus ik blijf onderzoeken. Ik blijf opletten wat er zich ontvouwt. Zonder overhaast een keuze te maken.

Totdat ik het weet.

Liefs,
Nynke 🌿