Je kan hebben wat je werkelijk wilt.

Ik heb ergens altijd geloofd dat je je dromen moet volgen. En dat het kan. Dat er een manier is om het leven te leven dat je wilt. Dat dromen waar kunnen worden.

Nu 20 jaar later geloof ik dat nog steeds. En ben ik het eigenlijk steeds meer gaan geloven. Maar - there is so much more to it - dan ik vroeger dacht. En kon weten met waar ik toen was. Terugkijkend voelt het alsof dat geloof een broodkruimel was die ik aangereikt kreeg om op zoek te gaan, en om op zoek te blijven gaan. Er zit een diep verlangen in mij om het leven beter te begrijpen. Ik heb mijn zon en maan beide in het negende huis, wat in essentie gaat over het verlangen om de Mind van God te begrijpen. Hoe werkt dit leven? Wat kom ik hier doen? Wie ben ik?

Wat ik toen nog niet wist, en waar ik denk dat we allemaal op een gegeven moment “de fout” in gaan (niks gaat nooit écht fout natuurlijk), is dat we vasthouden aan plaatjes van hoe dingen eruit zouden moeten zien.

Mijn droom was dat ik een verschil wou maken in de wereld. En ik had daar bepaalde beelden bij, en bepaalde banen aan gekoppeld. Eerst maar studeren. Dat is wat je deed. Ik was breed opgeleid, dus ik kon alle kanten nog op. Eerst dacht ik dat ik arts wilde worden. Toen ik uitgeloot werd leek Psycholoog me de tweede beste optie. Toen ik na 3 jaar vastliep in de theoretische benadering van Psychologie, en een verkorte HBO studie ging doen, wilde ik graag het ontwikkelingswerk in. Tijdens mijn stage bij Oxfam Novib, voelde ik dat dit ook niet de manier was waarop ik die impact wilde maken die ik zo sterk voelde.

We verhuisden naar Kaapstad, ik kreeg 2 kinderen en werkte ik een lange tijd niet buitenshuis (ik werkte 24/7, ik was namelijk een moeder). Het leven verliep allesbehalve volgens het plaatje dat ik altijd had gehad. Ik had een postnatale depressie na de geboorte van mijn eerste kindje, ik voelde me erg alleen en leefde in een land waar ik niet de support had van familie en vrienden. Mijn verlangen om een verschil te maken in de wereld was zo groot, en het feit dat ik deze passie nergens in kwijt kon maakte dat ik erg down was. Ik had problemen met bepaalde familieleden en daar liep ik in vast. Ook ging het niet goed tussen mijn man en mij.

Wat ik eigenlijk aan het doen was in die jaren van vele struggles, veel zoeken, en tegelijkertijd veel helingswerk, is dat ik mijn plaatjes, mijn dromen, aan het schiften was. Hoe meer ik ging begrijpen over mezelf, hoe meer ik kon voelen welke verlangens - in die plaatjes - daadwerklijk van mij waren.

Mijn droom om een verschil te maken in de wereld was waar. Hoe ik dacht dat mijn leven en mijn werk eruit zouden (moeten) zien, was niet mijn waarheid. Daar zaten vele overtuigingen en ervaringen onder die niet van mijn waren. Die ik overgenomen had. Het leidde me op een pad waarin ik zo vastliep, en waar ik zo ver van mezelf verwijderd was geraakt, dat ik wel in mezelf te gaan had. Wat heb ik écht nodig, wat mijn non-negotiables, waar leef ik vanuit angst, wat ik doe vanuit conditionering, en wat doe ik vanuit mijn ware Zijn.

Dat process - achteraf gezien:)- was een geschenk. Ik heb zoveel ruis losgelaten. Mijn leven is zoveel meer van mij. Het voelt zoveel meer simpel. Mijn relaties zijn zoveel meer echt, en clean.

En ik denk dat het leven daar eigenlijk over gaat. Het is een zoektocht, die ons door het volgen van andermans plaatjes en het falen van andermans dromen - steeds dichter brengt bij de essentie van wie wij werkelijk zijn. Het is een zoektocht, die je naar binnen leidt. Naar dat waar je werkelijk aan van gaat. En wat jij hier komt brengen.

Het is een never ending proces. Het is aan ons om dat wat op ons pad komt dieper te onderzoeken, wat komt dit me echt vertellen? Om zo weer een stapje dichterbij je ware zelf te komen.

Ik denk dat dat is waar we werkelijk naar verlangen, thuiskomen in jezelf.

❤️‍🔥