Eerlijk zijn met wat er écht is.

Toen ik in 2017 zwanger werd van mijn tweede kindje, wilde ik terug naar Nederland.

Ik voelde me op zoveel fronten vast zitten.

Ik vond het zijn van een thuisblijfmoeder zwaar en voelde me hierdoor alleen, Ik kon het niet vinden in ons huis met een muur eromheen en de buurt waarin we woonden, ik liep vast met bepaalde familieleden waardoor ik erg aan mezelf ging twijfelen, en ik snapte niet waarom ik het op werkvlak maar niet kon vinden.

In 2018 ben ik gegaan. Met een 2-jarige en 6 maanden zwanger. Het voelde voor mij als terug emigreren, ik had alles ingepakt. Het was bijna geen keuze meer, alles in mij wist dat ik dit te doen had.

Ik wilde zo graag verandering, op zoveel gebieden. Mijn aandacht ging naar alles wat niet goed was, en wat anders moest. Als ik me down voelde, luisterde ik naar de Teachings van Abraham Hicks. Misschien ken je ze wel. Om me daarna weer wat beter te voelen, meer hopeful. Rustiger.

Maar waarom veranderde er niks in mijn leven?

Waarom bleef ik vastzitten? Waarom voelde ik me zo down?

Waarom werkte het (spiritualiteit enzo) allemaal niet?

Op een dag kwam ik een video tegen van Teal Swan, waarin ze het had over hoe de wet van aantrekking écht werkt. Zij legde het uit als ankertjes, die je naar beneden trekken. Hoezeer je je ook focust op ‘licht & liefde’ (‘hogere frequenties), daar waar pijn zit, wordt je naar beneden getrokken. En blijf je naar beneden getrokken worden totdat je het (dat wat je naar beneden trekt) aankijkt. Doorvoelt. Loslaat. “Heelt”.

Toen ik dat hoorde, dacht ik ja F***, natuurlijk!! Zo logisch. Mijn hele energieveld is een match voor wat ik aantrek. Mijn realiteit is een spiegel van wat er zich werkelijk binnenIN mij afspeelt. Ik dacht altijd dat mijn gedachten mijn realiteit creëerden. Wat ook gedeeltelijk waar is - and there is so much more to it.

Even simpel gezegd zie ik het zo. Mijn energetische veld - en dus ook alles wat daarin (vast)zit is het energetische veld dat mijn realiteit creëert. De situaties die ik aantrek, die aan mij gespiegeld worden - zijn een match van mijn totale energetische veld. Dus ook de pijn-, angst- en verdriet ankertjes die in mijn veld vastzitten, hebben een aantrekkingskracht. Deze emoties hebben een lagere frequentie dan mijn ware staat van zijn (daarom zijn lager vibrerende emoties dus ook niet comfortabel, ze zijn geen match met je ware frequentie)

Die ankertjes hebben we allemaal. Niemand komt ‘ongeschonden’ door z’n jeugd heen, en op zielsniveau is dat ook de journey - de blueprint - die we hier komen uitspelen. I think🙃.

Begrijp me niet verkeerd, er is waarheid, wijsheid en een plek voor de teachings van Abraham Hicks, 100%. Ik heb daar zelf enorm veel aan gehad. Net als met zoveel dingen op onze spirituele reis, there is a time and place for it. En het is uiteraard ook niet zo dat het je richten op licht&liefde ‘verkeerd’ is - daar gaat dit niet over.

Het gaat over écht zijn met wat er óók is. Real zijn met je realiteit. Ik was dat niet. Ik probeerde daar juist van weg te komen, het niet aan te kijken. Niet bewust trouwens, ik had gewoon geen idee hoe dit allemaal werkte. Ik had geen idee dat de echte weg naar meer 'licht & liefde' in mijn leven, juist het dieper onderzoeken was van dat waar ik pijn ervaarde. Om daar meer van mezelf te vinden.

Elke avond als ik naast mijn kindjes lag luisterde ik naar de workshops van Teal Swan, haar werk resoneerde met mij. En god, wat heb ik veel van haar geleerd. Ik zag waar zoveel van de pijn die ik ervaarde eigenlijk over ging. Boundaries, enmeshment, volledig over je eigen grenzen gaan. Eigenlijk, niet eens goed weten wie je zelf bent. Waar stop ik, en begint de ander. Het ging over radicaal eerlijk met jezelf zijn, met waar je bent, met waar je staat, met wat je nodig hebt.  Intens. En een verademing at the same time. Ik was niet gek. Dat ik me K voelde had een veel diepere reden. Dat me verliezen in alles wat ik (dacht dat ik) wilde niet echt werkte, maakte zoveel sense.

Ik dealde niet met wat er écht was. Wat er gezien wilde worden. Waar ik werk te doen had. Waar ik te leren had wie ik zelf was.

Toen was het tijd voor mij om naar binnen te gaan.

Hoe dan? Daarover deel ik met je in mijn volgende Blog!

Nx