Er niet voor mijn kinderen kunnen zijn, wanneer ik er niet voor mezelf ben.

Ik denk wat ik het allermoeilijkst vind, is moeder zijn. En hoe ik daarin voor mezelf zorg, mijn eigen grenzen bewaak, en er voor hun ben. In geen enkele andere relatie die ik heb is dat zo complex voor me als met mijn kinderen.

En dan met name wanneer ze door een moeilijke periode gaan. En wanneer ik geen ruimte heb gehad, of - wat waarschijnlijk meer waar is - wanneer ik geen ruimte en afstand heb genomen voor mezelf. Dan ga ik vastzitten. Dan verlies ik mezelf, en voel me verward, gefrustreerd en overwhelmed. Het is teveel. Ik weet dan niet meer weet waar ik zelf eindig en zij beginnen. Heel verstikkend.

Wanneer ik geen ruimte voor mezelf neem, is hierbij de key. En dat vind ik juist zo lastig. Die balans. En het schuldgevoel wat daar rondkruipt. Er voor ze willen zijn, juíst met al die emoties die ze ervaren. En er voor mezelf hebben te zijn, zodat ik zelf blijf staan. Praktisch lastig, omdat ik er vaak alleen voor sta, en emotioneel lastig, omdat wat ze voelen zo bij me binnenkomt. En ik de lat heel hoog leg voor mezelf #southnodeincapricorn

Vandaag na twee weken alleen ouderschap en zieke kinderen weer een dag voor mezelf.

Weer mezelf voelen. Schrijven. Stilte. Zodat ik weer gegrond ben, met mezelf verbonden ben. En er vanuit die verbinding met mezelf, er écht voor ze kan zijn.

Nynke 🌱